به نقل از «مهر»

دشمن در پی تغییر استراتژی نبرد خود است

تاریخ انتشار: ۱۶ آذر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۵۵۲۲۶۳

خبرگزاری مهر - گروه سیاست- محمدصادق مرادی: در مقایسه با تاریخ بلندبالای «نبرد» در جهان، مدت زمان کوتاهی است که واژه «جنگ هیبریدی» وارد دایره‌المعارف نظامی و امنیتی این عالم شده و تنها چند سال است که ادبیات این موضوع وارد فضای آکادمیک نظامی کشور شده بود.

اما به طور ناگهانی در شهریور ماه امسال کشور عزیزمان ایران، هدف بزرگترین عملیات هیبریدی موجود در جهان تا به این روز قرار گرفت.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

جنگ هیبریدی درواقع به کارگیری تمامی ابزارهای موجود (سیاسی، رسانه‌ای، امنیتی، نظامی، اقتصادی و…) علیه یک هدف خاص است.

بخش اصلی پروژه جنگ هیبریدی دشمن علیه ایران ما، بر روی دو گزاره «معیشت» و «ادراک» مردم تکیه داشته و بخش‌های امنیتی آن برخی اوقات از گوشه و کنار پدیدار شده و رخ‌نمایی می‌کند.

شروع بحران امنیتی کشور در شهریورماه ۱۴۰۱ با انفجار یک بمب خبری پیرامون فوت خانم مهسا امینی بود، انفجاری که ردپای نیروهای قراردادی سازمان جاسوسی امریکا در پوشش خبرنگار در آن به طور کامل رصد شد.

دشمن فازهای مختلفی را در این بحران پیاده کرد از پمپاژ سنگین احساسات و عواطف برای جریحه‌دار کردن وجدان جامعه شروع کرده و پس از مانور بر روی ادعای خشونت نیروهای انتظامی کشور، شروع به مدیریت آشوب‌ها و جهت‌دهی به آن برای افزایش میزان اثر تخریب نمود.

بلافاصله به صورت مکمل با طرح قبلی پروژه کهنه‌ی کشته‌سازی کلید خورد، پروژه‌ای که این بار کانون توجه خود را به دختران جوان تغییر داده بود.

همزمان در خارج از کشور، ضدانقلاب سعی بر راه انداختن یک اجماع جهانی علیه ایران را داشت، فرض جماعت ضد ملت بر روی این بود که کلید نهایی شکستن کمر ایران، ایجاد یک ائتلاف بین‌المللی به رهبری آمریکا برای حمله مستقیم نظامی جهت کمک به مدنیت ادعایی ضدانقلاب بود.

دیدارهای چهره‌های خاص و شرور ضدانقلاب با سران کشورهای عضو ناتو و شرکت در نشست‌های امنیتی مهم جهانی در همین خط در حال پیگیری است که البته همچنان به قوت خود باقی مانده و با روی کار آمدن نتانیاهو در فلسطین اشغالی، امید تروریست‌ها برای کلید خوردن یک حادثه هر چند کوچک در سطح نظامی، اما بزرگ در حوزه رسانه قوت گرفته است.

پس از این مراحل دشمن با فعال کردن گسل‌های قومی و مذهبی سعی بر کلید زدن بخش نظامی جنگ هیبریدی در غرب و جنوب‌شرق کشور داشت، درواقع مدلی شبیه به عملیات طلوع ادیسه (عملیات یک ائتلاف خاص بر علیه دولت قذافی در لیبی) برای ایران مدنظر بود، که بحمدلله تاکنون شکست خورده.

پس از تمام این تلاش‌ها و عدم همراهی مردم با موج گسترده جنایات و خشونت‌ها، دشمن بازار، معیشت و اقتصاد طبقه پائین جامعه را هدف قرار داد.

کلیدواژه اعتصابات گسترده، رمز عملیات جدید دشمن شد و تاکنون تمام توان رسانه‌ای و میدانی خود را برای کلید زدن آن در دو مرحله به میدان آورده‌اند، از رپرتاژ ۲۴ ساعته جهت بمباران ذهن مردم با واژه «اعتصاب» گرفته تا بسیج کامل ظرفیت اراذل و اوباش برای تشویق، تهدید، حمله و حتی گشودن آتش سلاح گرم برای بسته شدن بازار و جاده‌ها…

البته در هر دوبار، به جز عده‌ی قلیلی از کسب‌وکارهای فانتزی بالای شهرنشینان تهران که از نظر فکری با جریان ضدانقلاب همراهی کامل داشتند، هیچ بازاری به میل خود بسته نشد و صدالبته با حضور ویژه نهادهای نظارتی و امنیتی پروژه ترساندن بازاریان جهت اعتصاب و عملیات روانی در کنار آن شکست خورده است.

حال باید به نظاره دقیق نشست و گام بعدی دشمن را پیش‌بینی کرد.

آیا زمین بازی به خاک کشورهای همسوی ایران نیز کشیده می‌شود و بحران فرامرزی خواهد شد؟

آیا جمهوری اسلامی در حال فکر بر روی یک نقشه مهم برای تغییر بازی و آوردن ابتکار عمل در زمین خود است؟

آیا پروژه نخ‌نمای کشته‌سازی، وارد فاز ترورهای کوچک اما گسترده به شباهت دهه ۶۰ خواهد شد؟

زمان در هفته‌های پیش‌رو به تمامی این سوال‌ها پاسخ خواهد داد...

کد خبر 5649128 هادی رضایی

منبع: مهر

کلیدواژه: ایالات متحده امریکا جمهوری اسلامی فلسطین سازمان جاسوسی آمریکا جنگ هیبریدی مهسا امینی ایران تهران ناتو لیبی مجلس شورای اسلامی هیئت دولت شورای نگهبان مهرداد بذرپاش ایران جمهوری اسلامی ایران انقلاب اسلامی ایران حسین امیر عبداللهیان حسین امیرعبداللهیان علی بهادری جهرمی وزارت امور خارجه محمد باقر قالیباف قانون اساسی بوسنی و هرزگوین جنگ هیبریدی بر روی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۵۵۲۲۶۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

ناتوی ناتوان

گریتنس دانشیار مدعو مرکز مطالعات قدرت زمینی چین و کاردون پژوهشگر ارشد مطالعات چین، در مقاله «بازی با هر دوطرف رقابت چین و آمریکا»، به بررسی کنشگری چین و ایالات‌متحده در عرصه تامین امنیت کشور‌های دیگر پرداخته‌اند.

به گزارش فرهیختگان، شینا چستنات گریتنس دانشیار مدعو مرکز مطالعات قدرت زمینی چین در کالج جنگ ارتش آمریکا و آیزاک کاردون پژوهشگر ارشد مطالعات چین در اندیشکده کارنگی ضمن توجه به مقاله منتشر شده در وب‌سایت فارن‌افرز، با طرح این مشاهده که تمرکز واشنگتن بر امنیت خارجی کشور‌ها و تامین امنیت نظامی منطقه‌ای آنهاست، اما پکن ابزار‌های لازم برای مبارزه با بی‌نظمی اجتماعی و مخالفت‌های سیاسی را در اختیار دولت‌ها قرار می‌دهد، به شکل‌گیری پدیده جدیدی پرداخته‌اند که در آن کشورها- برخلاف دوران جنگ سرد که به بلوک‌های امنیتی متصلب تعلق داشته و مسکو واشنگتن امنیت یک گروه از کشور‌ها را تامین می‌کردند- برای تامین امنیت خارجی به آمریکا تکیه دارند و امنیت داخلی خود را نیز با کمک چین فراهم می‌آورند.

ممکن است برای یک کشور همکاری امنیتی با دو قدرت بزرگ که مستقیما درحال رقابت با یکدیگرند، خطرناک به‌نظر برسد. اگر کشور مذکور یک قدرت بزرگ کمک‌های امنیتی قابل‌اعتمادی دریافت کند، بررسی همکاری با قدرت دیگر می‌تواند روابط موجود را به‌خطر بیندازد. بااین‌حال بسیاری از کشور‌ها به‌جای انتخاب تنها یکی از این دو، دست نیاز به‌سوی هر دو کشور ایالات‌متحده و چین دراز کرده‌اند؛ امری که تاکنون واشنگتن و پکن هم آن را مشروع دانسته‌اند.

وزارت دفاع معمولا تلاش‌های امنیتی بین‌المللی ایالات‌متحده را به‌پیش می‌راند. این نهاد با وزارتخانه‌های دفاع و نیرو‌های مسلح دیگر کشور‌ها همکاری می‌کند و از این روابط برای قدرت‌افکنی نظامی ایالات‌متحده در مناطق اولویت‌دار استفاده می‌کند، البته اجرای قانون و همکاری‌های اطلاعاتی در مشارکت‌های امنیتی ایالات‌متحده نقش دارند، اما تمرکز بر تهدید‌های خارجی، مانند تروریست‌های فراملی است.

آژانس‌های امنیت داخلی چین کانال‌های همکاری دوجانبه‌اش را با تمرکز بر ثبات داخلی و کنترل سیاسی ایجاد کرده‌اند. البته در همکاری‌های امنیتی ایالات متحده و چین با شرکای خارجی خود همپوشانی نیز وجود دارد. پکن در مبادلات سنتی نظامی، فروش تسلیحات و شرکت در تمرینات نظامی مشترک و امور آموزشی با کشور‌هایی مانند بنگلادش، کامبوج، ایران، میانمار و روسیه همکاری دارد. چین هم مانند ایالات‌متحده دیپلماسی دریایی منظمی را برای اظهار حضور نظامی و توانایی‌های خود انجام می‌دهد. اما این همپوشانی قطعه کوچکی از یک تصویر بزرگ‌تر است که در آن ایالات‌متحده و چین تحت پارادایم‌های امنیتی کاملا متفاوتی عمل می‌کنند.

ایالات‌متحده بر امنیت منطقه‌ای، توسعه و استقرار قدرت نظامی برای کمک به شرکای خود برای ایجاد موازنه، بازدارندگی و مبارزه با تهدید‌های خارجی مانند تجاوز روسیه به اوکراین و پیشبرد قابلیت‌های هسته‌ای و متعارف نظامی پیونگ‌یانگ در شبه‌جزیره کره متمرکز است.

بااین‌حال مفهوم امنیت ملی شی جین پینگ، رهبر چین مبتنی‌بر «امنیت سیاسی» است، حفاظت از نظام سوسیالیستی، رهبری حزب کمونیست و شخص شی. برای او امنیت به چیزی نیاز دارد که آن را رویکردی «جامع» می‌خواند و اولویت را به تهدید‌های داخلی و امنیت رژیم می‌دهد.

دو حامی بهتر از یک حامی است

قدرت‌های متوسط و کوچک زیرک می‌توانند از این رقابت امنیتی نابرابر ایالات‌متحده و چین استفاده کنند. تا زمانی که هر دو این قدرت‌های بزرگ، کالا‌های امنیتی خود را بدون درخواست ترتیبات انحصاری ارائه کنند، کشور‌های ثالث می‌توانند از مزایای آن بهره ببرند. مجارستان یک مورد گویاست. سیاست چینِ این کشور مدت‌هاست که از سیاست شرکای اروپایی آن متفاوت است.

اوربان ممکن است در به‌رخ کشیدن روابط امنیتی دوگانه مجارستان از بسیاری از رهبران جهان بی‌پرواتر باشد، اما مجارستان تنها کشوری نیست که همزمان مقصد توجه و منابع آمریکایی و چینی هم به‌شمار می‌رود. ویتنام هم این‌گونه است.

هانوی و واشنگتن به‌طور پیوسته همکاری‌های امنیتی خود را در دهه گذشته در پاسخ مستقیم به تهدیدات امنیتی چین در همسایگی ویتنام افزایش داده‌اند. به‌دلیل اختلافات ویتنام با چین در دریای چین جنوبی، همکاری دفاعی ایالات‌متحده و ویتنام در حوزه دریایی به‌شدت توسعه‌یافته است. ویتنام در سال‌های اخیر به یک پهلوگاه مکرر برای ناو‌های هواپیمابر ایالات‌متحده که در منطقه فعالیت می‌کنند، تبدیل شده است. سایر کشور‌ها نیز در دریافت کمک‌های امنیتی از سوی دو قدرت رقیب نکات مثبتی را می‌بینند.

رقابت امنیتی جدید

عقل متعارف این‌گونه حکم می‌کند که کشور‌ها نمی‌خواهند بین ایالات‌متحده و چین دست به انتخاب بزنند، زیرا ایالات‌متحده امنیت را تامین می‌کند، چین رفاه اقتصادی را فراهم می‌کند و هیچ کشوری قصد چشم‌پوشی از یکی به‌نفع دیگری را ندارد، اما امروزه چنین تفکیکی وجود ندارد.

پکن رویکرد کنونی واشنگتن را که بر بیرون متمرکز شده است، برای رسیدگی به چالش‌های امنیتی داخلی و غیرسنتی که امروزه بسیاری از کشور‌ها با آن مواجه هستند، ناکافی نشان می‌دهد و راه‌حل‌های جایگزین را تحت‌عنوان «ابتکار امنیت جهانی» خود به‌عنوان راهی برای جبران این کمبود ارائه می‌دهد.

ابتکارات همکاری امنیتی ایالات‌متحده و چین می‌تواند بر اثر تلاقی، رقابت بین دو کشور را تشدید کند. استراتژیست‌هایی که استدلال می‌کنند وابستگی متقابل اقتصادی بین ایالات‌متحده و چین از شدت رقابت آن‌ها در مقایسه با دوران جنگ سرد خواهد کاست، تفاوت اساسی بین روابط امنیتی امروزی و بلوک‌های امنیتی قرن بیستم را نادیده می‌گیرند. از آنجا که واشنگتن و پکن به‌طور فزاینده‌ای کالا‌های امنیتی را در اختیار شرکای یکسانی قرار می‌دهند، منافع آن‌ها ممکن است در سطح محلی با یکدیگر تضاد پیدا کند.

درنهایت، ایالات‌متحده باید تصمیم بگیرد که کجا و چگونه رقابت و مشارکت‌های خود را به‌گونه‌ای ایجاد کند که هم امنیت بین‌المللی را تثبیت کرده و هم از دموکراسی و حقوق بشر محافظت کند. البته این شکل از رقابت جهانی تا مدت‌ها تداوم خواهد داشت.